Baldur’s Gate III Early Access — pierwsze wrażenia

Baldur's Gate III Early Access — pierwsze wrażenia

Opublikowano: 09 października 2020

Czy znienawidzę jak Divinity: Original Sin?

Materiały o ewolucji mechaniki walki w serii Mass Effect oraz o wyjaśnieniu zakończenia trylogii bez uciekania się do teorii indoktrynacji pojawią się później, niż zakładałem.

Pomimo zerowego hype’u kupiłem Baldur’s Gate III i pewnie zdiagnozujecie u mnie syndrom sztokholmski, ale na razie bawię się nieźle. Trudno stwierdzić już teraz, czy tak pozostanie, bo spędziłem w grze niecałe 4 godziny, a pierwsze 30 w obu Divinity: Original Sin również sprawiały mi frajdę, zanim żmudne sterowanie i monotonna walka nie wynudziły mnie do potęgi.

Na szczegółowe omówienie rozgrywki przyjdzie jeszcze pora (zapewne miesiąc po wszystkich innych blogerach, youtuberach czy dziennikarzach branżowych, bo zwyczajnie nie mam tyle czasu). W tej chwili pierwsze wrażenia na szybko.

Plusy:

Czuć klimat, co nie było dla mnie oczywiste przed zagraniem, bo poprzednie dwie gry Larianów wydawały mi się bezpłciowe. Początek BG3 pasowałby do gry w settingu Planescape.
Walka jest bardzo angażująca i daje dość sporo możliwości taktycznych.
Mechanika D&D 5E, chociaż znacznie uproszczona względem poprzednich edycji wciąż wydaje mi się dużo bardziej różnorodna, ciekawsza i bardziej satysfakcjonująca od tej z dwóch Original Sinów razem wziętych.
Środowisko 3D jest naprawdę nieźle zaprojektowane pod kątem eksplorowania alternatywnych ścieżek czy wykorzystania ukształtowania terenu w walce. Nie jest tak sztucznie „platformowe”, jak w D:OS-ach.
Stylistyka nawiązuje do D&D 5 i wyraźnie różni się od estetyki D:OS-ów. Wszystko wygląda bardziej realistycznie, zastosowano zupełnie inną paletę kolorów. Roślinność i pozostałe obiekty w otoczeniu budują dużo ciekawszy i bardziej zróżnicowany wizualnie krajobraz.
Rozszerzone możliwości przemieszczania się jak wspinanie i skakanie.
Idiotyczne żabie skoki, nielogiczne nurzanie broni w żywiołach czy przypisanie do poszczególnych rodzajów uzbrojenia specjalnych ataków mimo wszystko urozmaicają walkę i zwiększają liczbę taktycznych zagrywek.
Dialogi wreszcie zostały napisane z perspektywy bohatera gry.
Dużo skillchecków.
W większości wierne oddanie zasad systemu D&D 5E.
Animacje zaklęć są cudowne.
Świetna mimika i ogólnie duża dbałość o detale animacji.
Wejście w tryb turowy w dowolnym momencie jak np. w pierwszym Fallout.
W walce animacje poruszania się i ataku są szybsze niż w D:OS2, dzięki temu walka nabrała dynamizmu i nie obserwujemy powolnego marszu postaci atakującej do wyznaczonego celu.
Wyświetlanie poglądowej sylwetki bohatera w miejscu, gdzie zakończy atak lub gdzie zatrzyma się, by wykonać akcję. Widziałem coś podobnego w innej grze, nie pamiętam już której. Może Mutant Year Zero: Road to Eden albo Solasta: Crown of the Magister?

Tak sobie:

Wypowiedzi bohatera gracza wydają się zbyt lakoniczne i mało elokwentne.
Dialogi sprawiają wrażenie checklisty do odklikania, brak rozgałęziających się kierunków prowadzenia rozmowy.
Przyłączalni NPC poza jednym nie wzbudzają sympatii. Dwóch traktuje postać gracza jak śmiecia, kolejny przejawia irytujące maniery. W grze jest jakiś system obliczający relację z NPC, więc może się to zmienić dynamicznie. Na dobrą sprawę, żaden nie jest niemrawy czy obojętny. Po 4h wciąż w sumie nic o nich nie wiadomo, więc trudno ocenić, czy mają ciekawe backstory lub questy.
Ogólny feeling rozgrywki z Divinity: Original Sin 2, z czego wyłamują się: walka, rozwój postaci, itemizacja, świat i jego klimat — dlatego nie trafiło do minusów.

Minusy:

Muzyka jest dość unikalna, ale zupełnie nie trafia w mój gust. Nie kojarzy się w najmniejszym stopniu z kompozycjami Michaela Hoeniga.
Interface jest gorszy niż w D:OS 2. Zarządzanie ekwipunkiem bardziej uciążliwe. Ekrany kart postaci czy ekwipunku są brzydkie i mało czytelne.
Praca kamery w pomieszczeniach irytuje podczas walki, czasami trzeba obracać i nachylać ją pięć razy, aby wycelować poprawnie zaklęciem obszarowym lub atakiem dystansowym.
Mało precyzyjne przemieszczanie bohaterów po polu walki i celowanie prowadzą do głupich błędów taktycznych.
House rules i inne Larianizmy psują wypracowany przez lata balans systemu (jakkolwiek dyskusyjny by nie był). Najprostsze sztuczki zostawiają pola żywiołów, które często są bardziej uciążliwym i niebezpiecznym efektem niż ich podstawowe, podręcznikowe działanie. Magiczna Dłoń wciąż działa jak przywołaniec, może atakować i ma swoją pulę akcji w turze, zamiast korzystać z akcji maga, który ją przywołał.
Skrócenie trwania buffów i debuffów na miarę D:OS2, przykładowo Uśpienie z 1 minuty (czyli 10 tur) trwa zaledwie 2.
Zmiana ekonomii akcji, np. Shove jest bonusową, a nie standardową, Skok przed ostatnim patchem zwiększał efektywny zasięg ruchu – wciąż to robi, ale teraz zużywa w pewnym stopniu pasek szybkości naszej postaci.
Tanie, pozbawione kontekstu i natychmiastowe zawiązanie fabuły, które odwołuje się do instynktu przetrwania bohatera. Z tym drugim nie mam problemu, ale jako gracz czuję, jakby ominęło mnie pół przygody, która doprowadziła do obecnej sytuacji startowej.
Prolog zarysowany w epickiej skali nie jest najlepszym sposobem na rozpoczęcie niskopoziomowej przygody.
To wciąż Baldur’s Gate tylko z nazwy, środek marketingowy. Ta gra równie dobrze mogłaby się nazywać Sword Coast Legends 2, ale kojarzyłaby się z gorszą marką. To po prostu D&D The Game. Nie budzi żadnych skojarzeń z marką BG z wyjątkiem licencji i wykorzystania upiększonej wersji starych ikon zaklęć powracających w 5 edycji oraz okręgów wokół stóp postaci walczących, które przypominają wszystkie gry Infinity Engine i współczesnych naśladowców tych produkcji.
Żmudna eksploracja, przeszukiwanie pojemników, omijanie lub unieszkodliwianie pułapek, na wzór D:OS 2.
Fatalne zarządzanie drużyną wyjęte z D:OS-ów. Bohaterów nie można wygodnie grupować i precyzyjnie przemieszczać, bo na raz aktywna może być tylko jedna postać, a reszta ciągnięta jest na smyczy. Niewygodne przeciąganie portretów, by odseparować postać od reszty. Sterowanie projektowane pod konsolowego pada.
Wciąż brak możliwości przyspieszenia animacji walki, a jest to opcja obecna w turowych grach od lat 80. (Pool of Radiance, Fallout, seria Heroes of Might & Magic czy ostatnio Pillars of Eternity II: Deadfire).
Wciąż trzeba potwierdzać selfbuffy i oglądać idiotyczne animacje (np. aktywacja sprintu), niepotrzebnie wydłużające potyczki.
Nieczytelny i mało intuicyjny dziennik walki.
Miejscami nieczytelne otoczenie, które prowadzi do błędnych decyzji taktycznych i nieprecyzyjnych działań.
Brak tooltipów z niezbędnymi informacjami, jak np. długość trwania efektu w opisach zaklęć.

Po 4 godzinach mogę powiedzieć, że najbardziej podoba mi się klimat gry i walka. Ta nie jest tak prosta, jak w D:OS, ale ma całkiem nieźle wyważony poziom wyzwania. Na razie nie przydarzyła mi się sytuacja, bym przegrał jakąś potyczkę i konieczne byłoby wczytanie gry. Ogólne wrażenia mam pozytywne. Nie licząc nieprzyjemnego i nieprecyzyjnego sterowania oraz żmudnych czynności związanych z nim w czasie eksploracji, a jest to ewidentna spuścizna D:OS-ów. Więcej szczegółów postaram się opublikować w ciągu paru tygodni.