Podsumowując, podwójna pula witalności postaci dodaje nieco emocji do przebiegu potyczek. Często gracz musi zastanowić się dwa razy, czy pomimo tego, iż nie zużył wszystkich limitowanych zdolności i zaklęć, będzie w stanie wygrać jeszcze jedną walkę, czy może nadszedł czas na odpoczynek. Zdrowie to cenny zasób strategiczny, który współgra z mechaniką odpoczynku w dziczy. Ten bowiem wymaga jednorazowych zestawów obozowych, a na raz można przenosić tylko 2 takie przedmioty (na Ścieżce Potępionych, na niższych poziomach trudności to ograniczenie jest mniej dotkliwe). Oczywiście system odpoczynku można nadużywać tak samo, jak w Baldur’s Gate czy Icewind Dale, ale tutaj wymaga to nieco więcej cierpliwości ze strony gracza, bo zmusza do backtrackingu do gospody – co miało w założeniach zniechęcić graczy przed nadużywaniem snu.

Premie aktywne – Premie aktywne tłumią się nawzajem, więc pod uwagę brana jest jedynie najwyższa z nich i tylko ona będzie kumulować się z pozostałymi premiami z innych źródeł wymienionych powyżej. Warto zaznaczyć, że nawet stłumione efekty utrzymują się do końca czasu ich trwania. Jeśli więc na postać oddziałują dwa efekty i silniejszy z nich wygaśnie szybciej, wówczas ten słabszy przestanie być tłumiony i upłynie dopiero z końcem indywidualnego czasu trwania. Jeśli na bohatera zadziała ten sam efekt dwukrotnie, jego czas trwania mierzony jest oddzielnie dla każdej z instancji, a działanie po prostu utrzyma się odpowiednio dłużej. Przykładowo Mag rzuca Zgubną Pochopność trwającą 40 sekund. Po 10 sekundach rzuca zaklęcie Ponownie. Efekt utrzyma się łącznie przez 50 sekund. Długość trwania efektu ulega więc nadpisaniu.

Brak złych buildów postaci sprawia, że gra zachęca do eksperymentowania. Josh Sawyer żartował zresztą, żeby dać się ponieść wyobraźni i zagrać np. drużyną sześciu Pieśniarzy. Na normalnym i wysokim poziomie trudności sprawdzi się dowolna kombinacja profesji. Ścieżka Potępionych podnosi statystyki przeciwników, przez co wymaga od gracza pewnej optymalizacji. Tak naprawdę nawet tu powinna sprawdzić się dowolna konfiguracja klas postaci. Radziłbym jednak ograniczyć liczbę postaci wymagających dużej dozy mikrozarządzania do trzech. Oczywiście nawet Mnicha i Łotrzyka można zbudować tak, by czerpali dużo biernych korzyści z wybranych talentów i zdolności, pozwalając SI na kierowanie ich zachowaniem. Mimo to wciąż sporo profesji wymaga od gracza wiele uwagi i osobistego wkładu w działania na polu walki – zwłaszcza postacie czarujące. Zbyt duża liczba bohaterów z masą zdolności aktywnych może zmienić walkę w mozolne doświadczenie, jeśli ktoś nie jest przyzwyczajony do tego typu rozgrywki.