Przez dziesięć lat uprawiałem vorlas i przez ten czas wmawiałem sobie, iż idąc śladem Św. Waidwena, zyskam odrodzenie. Każdego ranka odmawiałem modlitwę „Jeśliś jest w ciemności, światło ci On da” – ale każda noc była tak samo pusta. Z dekady życia prostego hodowcy vorlasu pozostała mi sterta fioletowych ubrań.

Eothas nie przemówił do nas, odkąd pojawił się jako Św. Waidwen. Miałem nadzieję, że weźmie mnie na kolejne medium, ale niestety… Dziecko Światła pozostaje milczące. Każdego dnia przeprowadzam rytuał wygnania cieni niewiernych… i każdego dnia pracuję samotnie w polu, nie widząc ani śladu powrotu Eothasa. Jeśliś jest w ciemności, światło ci On da, ale jak długo muszę pozostać zagubionym w ciemności?

Czy to ma pokuta za skrywanie mej prawdziwej wiary? Czyżby Eothas skrywał się przede mną, dopóki nie ujawnię mego wyznania? Musi on przecież wiedzieć, że Jelenioborzanie nienawidzą Go i Jego wyznawców… moi ziomkowie chętnie obwiniają pozostałych wyznawców Eothasa o całe zło Wojny Świętego. Czyż nie powinni obwiniać readcerasiańskich żołnierzy? Czyż Jelenioborzanie nie zdają sobie sprawy, że odrzucając Boga Odrodzenia i Odkupienia, porzucają nadzieję na uzdrowienie?

Kiedy piszę te słowa, wiem, iż muszę nadal uprawiać barwiące liście. Każdego ranka budzę się z nadzieją: jeślim jest w ciemności, światło mi On da. Każdego dnia będę się modlił, by Gwiazdy Poranne mnie nawiedziły, jak Św. Waidwena na jego polu vorlasu. Czy przybędą też do mnie, jak do Św. Waidwena? Jako mężczyzna i dwie kobiety – jaśniejący i doskonali? Powiadają, że przybycie ich zwiastuje nowe czasy… Wiele powiadają, a mnie ciężko w to wszystko uwierzyć.

A jednak, każdego ranka słońce pojawia się na wschodzie i każdego ranka Eothas oświetla mój skromny kawałek ziemi, odpędzając cienie niewiernych Swoim złotym blaskiem. Dzięki ci, Eothasie, za wszystkie przeżyte wiosny, i za te, które przede mną. Jestem w ciemności, daj mi światło – proszę.