Chociaż wykonano ją w niepozornej kuźni w Jutrzence, tarcza ta zdobyła sławę w rękach Poldura Grynta – młodego, aedyrskiego włodarza, którego zamiłowanie do pojedynków stało się źródłem wielu antyaedyrskich piosenek ludowych i przedstawień podczas Wielkiego Buntu i później.

Grynt dochował się reputacji bezlitosnego i niepokonanego przeciwnika, gdyż zawsze, kiedy pojedynek szedł nie po jego myśli, unosił swą czarną tarczę i rzucał się w wir walki z nowym zapasem sił. Używał skutecznie tarczy przez kilka lat, aż w końcu pokonał go bardziej doświadczony rywal. Błędnie sądząc, że tarcza zdoła go ochronić nawet na skraju śmierci, Grynt uciekł z pola walki i wykrwawił się na brzegu rzeki Isce Îen.