Stara, glanfatańska legenda mówi o młodej kobiecie zakochanej w wędrowcu z dalekiego kraju. Kiedy musiał powrócić do ojczyzny, obiecał wrócić do ukochanej. Lata mijały bez wieści i kobieta popadła w depresję, odmawiając strawy i zachowując milczenie. Nawet podczas mroźnej zimy nie porzucała nadziei, wypatrując ukochanego na nabrzeżu, gdzie po raz ostatni go widziała. Ostatecznie jednak poddała się rozpaczy. Jej serce zamarzło w chwili śmierci, a łzy zamieniły się w lód.

Rodzina pochowała ją na pobliskiej polanie, a na jej grobie wyrósł dziwaczny wiąz. Jego kora była biała jak zimowy śnieg, a liście błękitne i zimne w dotyku. Zimą nigdy nie tracił liści, wytrzymując nawet największe mrozy.

Tę różdżkę wykonano rzekomo z tego właśnie wiązu, gdyż ona również promieniuje chłodem złamanego serca.