Ta szabla należała do pierwszego mata Daru Wisielca – okrytego złą sławą statku pirackiego, który grasował pośród wysp Archipelagu Martwego Ognia trzysta lat temu. Legenda niesie, że załoga przechwyciła galerę niewolniczą i – zabiwszy nadzorców – postanowiła sprzedać załogę w następnym porcie. Jeden z niewolników, starszy mężczyzna z bliznami na twarzy i paciorkowatymi oczami zażądał, aby uwolniono jego i resztę załogi.

Piraci wyśmiali go i odmówili, ale stary niewolnik nie ustępował. Ostrzegł ich przed czekającą na nich potworną chorobą i karą, ale mimo to – ponownie odmówili. Kiedy w gniewie podniósł głos, pierwszy mat przebił go szablą. Z rany buchnęła cuchnąca, zielona żółć, ku przerażeniu piratów, płynąc w górę klingi. Zgnilizna przeniosła się po ostrzu z piersi umierającego niewolnika na ramię pierwszego mata, wypełniając jego żyły jadem, a jego ciało robakami.

Reszta załogi sprowadziła statek na brzeg i uciekła, pozwalając niewolnikom odejść i porzucając gnijące ciało pierwszego mata obok splamionego ostrza.