Readcerasiańska baśń opowiada o kowalu, który wracał przez las z odległej wioski. Koło jego wozu zepsuło się, musiał więc rozbić obóz, by je naprawić. W nocy do obozowiska kowala zakradło się stado stelgaerów i z tego powodu musiał ukryć się pośród drzew. Kiedy jedna z bestii wyczuła jego zapach, z zagajnika wyszła delemgana i stanęła przed kowalem. Stelgaery wkrótce straciły zainteresowanie. Kiedy kowal ochłonął, podziękował delemganie – Vierinie – i zapytał, jak może się odwdzięczyć. Trzykrotnie kazała mu o sobie zapomnieć i ruszać dalej, lecz, widząc jego zapał, dała w końcu za wygraną. „Do mojego lasu przychodzą wrogowie” – rzekła. „Daj mi coś, czym mogę ich pokonać.” Kowal przysiągł, że powróci z godnym darem i ruszył w dalszą drogę. Kilka tygodni później wykuł sztylet i odnalazł delemganę w lesie. Kiedy ujrzała dar, uśmiechnęła się smutno. „Szlachetne staranie, lecz obawiam się, że na nic zda się przeciw mym wrogom. Wróć, proszę, do domu i wiedz, że jestem ci wdzięczna za starania.” Kowal jednak potrząsnął głową i obiecał, że przyniesie jej bardziej odpowiedni dar. Spędził w kuźni miesiące, aż wykuł kilka znakomitych toporów bojowych. Najlepszy z nich przyniósł Vierinie. Nie była w stanie ukryć przerażenia. „Moi wrogowie zapewne odebraliby to i zwrócili przeciwko mnie i moim drzewom. Proszę cię, wróć do swej wioski i zapomnij o mnie.” Jednak kowal, głuchy na jej prośby, poprzysiągł spróbować ponownie. Cały rok poświęcił na wykucie najlepszych, najostrzejszych grotów, jakie widział świat. Ludzie z bliska i daleka przybywali, aby kupić wykutą przez niego broń, którą uznał za niegodną Vieriny. W miarę, jak rosła jego reputacja, rosła też jego wioska. Po roku pracy powrócił do lasu z najlepszą włócznią, jaką widział świat. Puszcza wydawała się jednak rzadsza niż kiedyś, a odnalezienie delemgany nie było łatwe. Gdy w końcu mu się udało, podarował jej włócznię. „Oto broń godna ciebie” – rzekł. „Na tyle długa, że żaden wróg ci jej nie odbierze.” Cofnęła się jednak na widok drewnianego trzonka. „Nie mogłabym bronić się kośćmi mych własnych poległych drzew. Błagam cię, idź i nie wracaj tu więcej.” On jednak przysiągł przynieść jej ostatni dar. Po wielu latach pracy, wykuł najlepszy rapier w całej krainie, z ostrzem wąskim i cienkim jak sosnowa igła. Przez ten czas, dzięki sprzedaży mniej udanych owoców pracy, stał się bogaczem, a jego wioska rozrosła się do rozmiarów miasteczka. Kiedy tym razem powrócił do lasu, ledwie go rozpoznał. Ogromna puszcza była teraz jedynie garstką zarośli, a Vieriny nigdzie nie było. Powrócił zatem do kuźni i spędził resztę swych dni, kując rapiery, by zemścić się na nieznanych prześladowcach Vieriny.