Emaliowany na ciemnozielony kolor napierśnik, który niegdyś należał do Ryony – awanturniczki z Republik Vailiańskich, która pracowała dla kompanii ekspedycyjnych w Jelenioborzu. Pod napierśnikiem znajduje się niewielka, miedziana kolczuga, zapewniająca dodatkową ochronę.

Ryona zakończyła karierę dość wcześnie, po tym jak w zamian za darowanie życia, rzuciła swoją ekspedycję na pożarcie smokowi w Białej Marchii.

Po ucieczce przed górskim smokiem Ryonę gnębiły wyrzuty sumienia. Postanowiła, że nie spocznie, dopóki nie odpłaci się za żywoty, które oddała smokowi. Ruszyła w podróż po Wschodnich Rubieżach, pragnąc pomóc bliskim członków jej ekspedycji.

W Zatoce Buntu znalazła wdowca, którego żona przyłączyła się do ekspedycji, licząc na znalezienie w Baterii Durgana skarbu, którym można spłacić zadłużenie u Rodu Doemenelów. Nim Ryona przybyła do miasta, Doemenelowie wyznaczyli już za jego głowe nagrodę, więc postanowiła zostać jego ochroniarzem i uchroniła go przed serią ataków, sama wystawiając się na cel. O dziwo oboje przeżyli tę przygodę.

W Śródlesiu przyszła z pomocą rodzinie arystokraty z ekspedycji, który nie zdołał zapewnić swojej córce niezbędnego posagu. Rozgniewani teściowie poprzysięgli, że w ramach zemsty zniszczą jego ród i wynajęli w tym celu Posępnych Piechurów.

Ryona zgromadziła armię lenników arystokraty, wygłosiła płomienną mowę o dobroci serca poległego, po czym wspólnie rozgromili wszystkich Posępnych Piechurów.

Jednakże Ryona poświęciła mnóstwo czasu myślom o smoku, który prześladował ją w snach. Udało jej się wspomóc bliskich członków ekspedycji, którą poświęciła, ale nie zaznała spokoju. Dopiero wówczas zrozumiała, że musi ponownie stawić czoła smokowi i pokonać go – lub zginąć.

Zebrała manatki i wyruszyła w ostatnią podróż do Białej Marchii. Więcej jej nie widziano.