Tego sztyletu nie da się raczej określić inaczej niż „prosty”. Owinięta rzemieniem rękojeść jest zupełnie zwyczajna, podobnie jak wykonane z brązu ostrze. Brak na nim oznaczeń, ozdób, klejnotów czy fikuśnych ornamentów. Wydaje się być wykonany solidnie, ale jest tak niepozorny, że ciężko mieć pewność.

Kiedy trzyma się go w ręku, odnosi się wrażenie, że sztylet coś w sobie ma – chociażby dlatego, że trudno uwierzyć, że jakikolwiek rzemieślnik nie włożyłby w jego wyrób swojego kunsztu.

Ostrze zmatowiało – prawdopodobnie od zużycia, chociaż jak dotąd nie było używane zbyt często. Trudno sobie wyobrazić, by ostrze było tak tandetne, że jest już u kresu wytrzymałości, ale takie sprawia wrażenie.

Na ostrzu widoczna jest pojedyncza runa, na pierwszy rzut oka wyglądająca raczej na zadrapanie. Nie możesz sobie przypomnieć, czy ta runa zawsze tam była.

Skóra na owijce rękojeści jest krucha i popękana. Ostrze już dawno przestało być błyszczące i ledwie widać w nim jakieś niewyraźne odbicia.

Obok pierwszej runy pojawia się kolejna, ale ostrze wydaje się być teraz w jeszcze bardziej opłakanym stanie.

Klinga nie wydaje się być szczególnie ostra. Każde cięcie wymaga sporo wysiłku, a sztylet coraz bardziej nadaje się jedynie do otwierania listów, niż cięcia wroga. Uchwyt zaczął się mocno rozchodzić.

Na ostrzu pojawiła się trzecia runa. Może oznacza „tępy”.

Ostrze wydaje się być pokryte gęstą mgłą i zupełnie nie odbija światła. Wzdłuż klingi widzisz głębokie zadrapania i odnosisz wrażenie, że byle dotyk zostawia na niej ślady. Po całej powierzchni klingi rozsiane są plamki rdzy, których wydaje się z każdą chwilą przybywać. Pochłaniają metal jak jakaś choroba. Skóra na rękojeści poluzowała się niemal całkowicie i trzeba ją poprawiać przed każdym użyciem, by mieć dobry chwyt.

Na ostrzu widzisz cztery runy. Zaczynasz sądzić, że to przeprosiny, wyryte w jakimś martwym języku.

Ostrze uległo całkowitej przemianie i sztylet jest teraz absolutnie niezwykły pod każdym względem – jakby był nienaturalnym ucieleśnieniem tego, czym powinien być sztylet w najczystszej, najdoskonalszej formie.

Na ostrzu widnieje pięć run, a kiedy na nie patrzysz, rozumiesz ich znaczenie:

„Sczeźnij, zgiń, odrodź się bez dawnych brzemion”.