Jelenioborska legenda opowiada historię łowczyni, która spędzała całe dnie w lasach usiłując upolować coś do jedzenia dla swojej rodziny. W pierwsze sidła złapała dzika. „Och, proszę, wspaniała łowczyni”, błagał dzik, gdy podchodziła. „Nie jestem zwykłym dzikiem. Jestem władcą moich pobratymców. Jeśli mnie wypuścisz, sowicie ci to wynagrodzę”. Kobieta wypuściła więc dzika, a ten uciekł zanosząc się śmiechem i tyle go widziała.

W drugie sidła złapała indyka. „Proszę, potężna łowczyni”, rzekł, gdy podeszła. „Nie jestem zwykłym indykiem! Jestem władcą moich pobratymców. Jeśli mnie wypuścisz, odwdzięczę ci się niewyobrażalnie”. Kobieta wypuściła więc indyka, a ten uciekł zanosząc się śmiechem i tyle go widziała.

W ostatnie sidła złapała się lisica. „Proszę, można łowczyni”, zaczęła na widok kobiety. „Nie wypuszczę cię”, odparła łowczyni. „Straciłam już dwa wspaniałe posiłki. Nie stracę trzeciego. Jeśli rzeczywiście mnie wynagrodzisz, wypuszczę cię, ale musisz pozostawić mi coś cennego, żebym wiedziała, że wrócisz.” Lisica oddała więc część długości swoich nóg, nasycając pelerynę łowczyni magią lisiej zręczności i refleksu. Wróciła potem do swojego stada, ale odrzucono ją ze względu na krótkie nogi. „Wyglądasz jak pies!”, śmiali się jej bracia i siostry. Niemile widziana wśród rodziny, wróciła do łowczyni i złożyła jej nową propozycję: pomoże jej w polowaniu w zamian za darowanie życia. To odzienie symbolizuje umowę pomiędzy łowczynią i lisicą.

Opończa jest znoszona, wyblakła i lekko poplamiona. Kiedy naciągnie się ja na głowę, rogi wyglądają jak sterczące psie uszy.