Zgodnie z legendą, tarcza ta była jedną z dwunastu przygotowanych dla niewielkiej grupy paladynów z zakonu Życzliwych Wędrowców. Nazywali siebie Basztami i poprzysięgli bronić niewielkich wiosek i miasteczek rozrzuconych u podnóża Białej Marchii.

Chociaż było ich niewielu, słynęli z nieugiętego oddania sprawie – szybko ruszali przeciwko wszelkim zagrożeniom dla niewinnych podróżnych. Ci, którzy mieli szczęście stanąć w boju u boku tych wojowników, nieraz powiadali, że czuli jak śmiertelne ciosy ześlizgują się niegroźnie po ich pancerzach i twierdzili, że to paladyni przynosili im szczęście.

Z upływem lat, wszyscy paladyni padli ofiarą czasu lub przemocy, aż została tylko jedna paladynka. Ostatnia Baszta również stała się postacią legendarną dzięki patrolom na wschodnich traktach Jelenioborza.

Tarcza ta podobnież została wydobyta z Jeziora Zatopionych Grobowców przez wieśniaka z Dobrej Nadziei. Chociaż jest powyginana, a zielona farba z heraldycznego symbolu baszty odłazi płatami, tarcza ta nadal stanowi przykład znakomitego rzemiosła.