Z osławionej Białej Kuźni w Baterii Durgana wywodzą się jedne z najlepszych elementów uzbrojenia i pancerzy we Wschodnich Rubieżach. Krasnoludzcy kowale z Białej Kuźni starannie strzegli tajemnic swojego fachu, wykorzystanych przy wytwarzaniu stali durgańskiej – słynącej z wytrzymałości, elastyczności i odporności na stępienie. Kiedy Baterię Durgana przejęły nieznane siły, paleniska Białej Kuźni ostygły, a tajemnice durgańskiej stali przepadły wraz z kowalami.

Właścicielem tego miecza był oranin z Bliźniaczych Wiązów, który twierdził, że znalazł samo ostrze przy szkielecie krasnoluda, pośród wzgórz, niedaleko Krzepy. Wielu powątpiewało w jego opowieści, jakoby było to ostrze ze stali durgańskiej, ale faktycznie – nosiło emblemat Białej Kuźni. Orlanin udał się do rzemieślników z plemienia Żurawia i zamówił u nich jelec, uchwyt i głowicę rękojeści – stąd też niezwykły wygląd miecza.

Dumny właściciel miał jednak pecha. Zaginął niedaleko Wybrzeża Wiązów wkrótce po otrzymaniu wykończonego miecza. Wielu miejscowych uważało, że zamordowano go właśnie dla oręża – nigdy nie widziano już ani oranina, ani jego miecza.