Wojna Czarnych Drzew sprowadziła cierpienie na wielu Glanfatan, ale szczególnie tragiczny wymiar miał dla druidów. Musieli znieść nie tylko śmierć wielu przyjaciół i krewnych, ale również zniszczenie krainy, którą czcili ponad wszystko. Pośród tych druidów był młody owat imieniem Azureith.

Zatroskany wielce użyciem żywiołów do zwrócenia przyrody przeciw ludności Eir Glanfath, druid rozważał, czy nie jest świadkiem ostatnich dni swojego ludu. Wędrował przez bezkresne, spalone lasy w poszukiwaniu nadziei. Znalazł ją w starym drzewie grabu, grubym i poskręcanym, z korzeniami płynącymi falami po ziemi, jakby je w niej utkano. Drzewo stało niemal nienaruszone, z jedynie lekko nadpalonym pniem, podczas gdy wszystko na tysiąc akrów w każdą stronę jeleni oborscy żołnierze puścili z dymem.

Azureith urwał ze starego drzewa jedną gałąź (pamiętając o wyrażeniu swej ogromnej wdzięczności). Będąc mistrzem organicznego rzemiosła, przekształcił gałąź w ostrze, nie gorsze od wykutego w kuźni i natchnął je siłą żywiołów. Poprzysiągł, że nigdy nie będzie już zdany na łaskę żywiołów – skoro drzewo przetrwało, on również zdoła.

Kierowane jego ręką ostrze przeszyło serca wielu żołnierzy stojących na skraju lasów z pochodniami i beczkami smoły, ratując tym samym wiele lasów przed spaleniem w końcowej fazie wojny.

Kiedy jego żywot dobiegał końca, Azureith odbył ostatnią pielgrzymkę, powracając do starego grabu, wciąż stojącego w tym samym miejscu. Położył nóż u jego korzeni, by mógł go wziąć ktoś inny, również szukający natchnienia w tych mrocznych czasach. Podczas wędrówki uradował go widok nowego życia wyrastającego spośród popiołów.

Stiletto Azureitha jest niezwykłe dlatego, że w całości wykonano je z ciemnobrązowego drewna- włącznie z ostrzem. Magia wzmocniła i utwardziła drewno, dzięki czemu nie wypaczy się, ani nie złamie. Wyrastają z niego zielone pnącza i liście, które owijają się wokół rękojeści.