Klinga estoka jest gładka, twarda i długa- zwężająca się na końcu w ostry szpikulec. Z ostrza dobiegają jęki dziesiątek umęczonych dusz, które przypisują broń do użytkownika, dopóki klątwa nie zostanie zdjęta. Na ostrzu wyryto fragment wiersza:

„Taki już los zdrajcy, że snu spokojnego nie zazna,
Póki czyny niecne tkwią mu w sercu, jak drzazga,
Jeno żal i pokuta szczera ból ten uśmierzają,
Zaś katowski miecz uczynki godne wstrzymają.”

Po wyciągnięciu klingi z cokołu pojawiła się kolejna zwrotka wiersza. Brzmi ona:
„Znajdź przyrząd wirujący – z kamienia, adry, miedzi,
Na drogę odkupienia wstąpisz, gdy esencję twą wznieci.”

Na metalowym ostrzu rozbłyskuje kolejna zwrotka:
„Pagórek słońcem ogrzany, umarłych miejsce snu. Spójrz na ich liche truchła – uronisz łezkę tu.”

Na ostrzu pojawiła się ostatnia zwrotka:
„Adrowe palce z głębin, co nic ich nie rozkruszy,
Uklęknij przy kolumnach, znajdź ukojenie duszy.”

Na ostrzu estoka pojawią się dwie ostatnie linie wiersza:
„Pokuty nadszedł kres, a brzemię darem jest;
U boku klingę noś dla przypomnienia otrzymanego rozgrzeszenia.”