Tarczę tę przekazywano sobie pomiędzy łowcami smoków, by uhonorować wyjątkowe czyny i trofea. Otrzymanie Tarczy Smoczej Paszczy to jeden z największych zaszczytów pośród łowców smoków. Przedmiot ten z biegiem la stał się obiektem niezliczonych zakładów, przyczyną zniszczonych przyjaźni, wieloletniej praktyki i gwałtownych zgonów.

Rinetta Pobliźniona otrzymała tę tarczę, kiedy była jeszcze młoda, w nagrodzie za szczególnie odważną – lub niemądrą – walkę z kamiennym smokiem. Straciła wówczas jedno oko i wszystkie zęby, ale pokonała bestię i kiedy wręczano jej tarczę, wielu spodziewało się, że nie dożyje, by z niej skorzystać. Jednak Rinetta wyzdrowiała i żyła dość długo, ku zmartwieniu wielu innych łowców.

Zaprzestała polowań na smoki i zajęła się kształceniem uczniów, których nigdy jej nie brakowało – każdy chciał się uczyć od powierniczki Tarczy Smoczej Paszczy, a wielu z nich miało nadzieję, że sami tę tarczę kiedyś otrzymają. Jej pobratymcy narzekali, że Rinetta powinna zarabiać na posiadaniu tej tarczy. Rinetta ostatecznie przekazała tarczę innemu łowcy, ale wówczas była już bardzo zamożną kobietą.

Bliźnięta Marad i Devna wiele lat wspólnie polowali na smoki. Oboje z powodzeniem, ale więcej zaszczytów zbierał przystojny Marad. Devna była wygadana i prosta, i chociaż jej umiejętność władania włócznią nie budziła wątpliwości, zawsze pozostawała w cieniu brata.

Wspólnie polowali przez niema dwadzieścia lat, kiedy to Tarcza Smoczej Paszczy przeszła w ręce Marada. Devna pogratulowała bratu i z godnością przyjęła jego sukces – w końcu tarcza zawsze miała tylko jednego powiernika – ale niektórzy widzieli w jej oczach zazdrość. Inni twierdzili, że Devna nie jest już tak szybka i celna, jak kiedyś. Szeptano, że jej czas przeminął.

W niespełna rok po otrzymaniu tarczy Marad zginął w walce z piaskowym smokiem. Devna przeżyła i odzyskała tarczę, ale wielu obwiniało jej słabnące umiejętności o śmierć jej przystojnego brata. Inni podejrzewali, że sama go zabiła w napadzie zazdrości. Bez względu na to, jak było naprawdę, szybko przekazała tarczę kolejnemu łowcy, a resztę swoich dni przeżyła w odosobnieniu.

Świniopas Lirat nigdy nie chciał być pogromcą smoków, ale kiedy jego wioską zainteresował się paskudny smok z urwiska, wybrano go, aby zajął się bestią. Uzbrojony w zardzewiały miecz wuja i pojedynczą dawkę trucizny (na wszelki wypadek), wyruszył na poszukiwania potwora.

Smoka nietrudno było znaleźć – Lirat słyszał jego chrapanie z odległości pół mili, a zapach dawało się odczuć jeszcze wcześniej. Podążał szlakiem wyznaczonym przez kości, prowadzącym do jaskini, w której spał smok – otoczony przez martwe i umierające świnie. Kiedy Lirat wszedł do pieczary, jedna ze świń zakwiczała, budząc smoka, który połknął ją w całości. Wówczas dopiero bestia zauważyła Lirata i ku jego zdumieniu – zadławiła się świnią.

Lirat niemal umarł ze strachu, widząc wijącego się w konwulsjach smoka, ale połknięta świnia na dobre utknęła w długim gardle smoka, zaduszając go w ciągu kilku minut.

Lirata okrzyknięto bohaterem (pomimo jego protestów). Kiedy wieść o jego powodzeniu rozeszła się (a im więcej osób ją sobie przekazywało, tym większy stawał się zabity smok), przyciągnęła uwagę Turrana Śmiałego, który przekazał tarczę młodemu świniopasowi. Lirat przez rok cieszył się biesiadami i fetami, ale kiedy zaczęto go pytać o kolejne podboje, postanowił przekazać tarczę innemu łowcy.