Zaklęciozór wykuto w Rauatai – pierwotnie jako oręż pojedynkowy, ale później wielokrotnie przechodził z rąk do rąk. Jego rozwidlony szpic, pofalowane ostrze i błękitne zabarwienie uczyniły go popularnym wśród żółtodziobów, których pewność siebie przerastała umiejętności.

Ostatnią jego właścicielką została Matapa – młoda kobieta z zamożnej, aumauańskiej rodziny z Tongiry. Trzymając falujące ostrze w ręku oznajmiła rodzicom, że wyrusza do Tâkowy, zamierzając wzbogacić się na pojedynkach. Rodzice próbowali odwieść ją od tego pomysłu, ale była bardzo stanowcza, więc koniec końców pogratulowali jej zdobyczy i wydali na jej cześć wielką ucztę.

Kiedy Matapa opiła się winem i objadła homarami w maśle i morskimi ślimakami w śmietanie, jej matka wyzwała ją na pojedynek. Matapa wybuchnęła śmiechem, ale matka obiecała jej, że w razie zwycięstwa, otrzyma nazajutrz całą rodzinną fortunę. W razie przegranej miała natomiast bez oporu oddać Zaklęciozór. Matapa przyjrzała się matce – drobnej jak na standardy aumauańskie kobiecie, bez doświadczenia w walce. Przyjęła wyzwanie – wyciągnęła Zaklęciozór, zaś jej matka stanęła do walki z drewnianym mieczem ćwiczebnym.

Matka była bardzo zwinna, a pchnięcia i riposty Matapy – choć szybkie – były niecelne. Matka poprowadziła ją dookoła stołu i na zaciemniony dziedziniec, gdzie Matapa potknęła się. Upadając przebiła Zaklęciozorem udo matki, która przyłożyła właśnie drewniany miecz do jej szyi. Świadkowie uznali, że pojedynek zakończył się remisem, więc Matapa otrzymała fortunę, a w zamian musiała oddać swój miecz. Rodzice cichcem sprzedali klingę kupcowi udającemu się do Jelenioborza, zaś Matapa, którą otrzeźwiła utrata broni, porzuciła swoje pojedynkowe plany i zamiast tego zasłynęła jako autorka sztuk teatralnych.