Każdy łowca nawiązuje silną więź duchową z pojedynczą istotą – swoim zwierzęcym towarzyszem. Więź ta umożliwia łowcy i towarzyszowi skoordynowane ataki i skuteczne polowanie. W większości sytuacji towarzysz odwraca uwagę, zaś łowca atakuje z dystansu.

Pomimo tych zalet taki związek obarczony jest również pewnym ryzykiem, gdyż siły życiowe łowcy i towarzysza są dosłownie połączone – jeśli jedno z nich jest ranne, drugie również traci siły, a jeśli jedno straci przytomność i umrze, drugie podzieli ten los.