Nikt nie spodziewał się, że człowiek, przez którego niegdyś spłonęła część jego ojczyzny, stanie się ukochanym przywódcą Jelenioborza. Nie ma Jelenioborzanina, który nie zna lub nie szanuje ofiary, którą złożył Admeth, by uwolnić swój lud od tyranii.

Co dziwne, chociaż istnieją zapisy z dzieciństwa jego ojca, Edranga i choć wychowywał się wśród jelenioborskiej szlachty (gdy kraj był jeszcze aedyrską kolonią), niemal nic nie wiadomo o wczesnych latach życia Admetha. Jednak nie jako dziecko zasłynął. Znany jest z tego, że ocalił Jelenioborze i zjednoczył jego lud z dawnym zaprzysięgłym wrogiem – Glanfatanami.

W roku 2652 AI Jelenioborskie spory z fercönyngiem osiągnęły szczyt. Kilku earlów podległych Edrangowi, sprowokowanych przez imperialny dwór w Aedyrze, ponownie zaczęło plądrować ruiny wokół Jelenioborza, uznawane przez Glanfatan za święte. Odwet Glanfatan był gwałtowny i brutalny i zaowocował buntem niewolników. Galven Regd, z którym Edrang niegdyś już wojował, ponownie przejął kontrolę nad glanfatańskim wojskiem. Regdowi udało się nawet przekonać niektóre delemgany, by przyłączyły się do walki.

Edrang był już wówczas za stary, by poprowadzić wojska do walki, więc wysłał na ich czele swego syna, Admetha. Ten zaś, będąc pojętnym uczniem ojca, przyjął niebezpieczną, lecz skuteczną taktykę. Aby siły Regda nie mogły ukrywać się w lasach i przemieszczać przez nie niepostrzeżenie, Admeth nakazał podpalić las przy dopływie rzeki Isce Uar, po czym rozstawił swe wojska tak, by Glanfatanie nie mogli się wycofać. Taktyka okazała się skuteczna – niektórym Glanfatanom udało się uciec, ale tysiące zginęły. W potyczkach, które nastąpiły później schwytano Galvena Regda i wysłano go do więzienia w Nowym Heomar. Admeth dokonał tego, czego jego ojciec nie zdołał zrobić przez dziesięciolecia – powstrzymał Galvena Regda.

Walki z Glanfatanami trwały kilka miesięcy, a Admeth ponownie wykorzystał taktykę spalonej ziemi, by wykurzyć siły wroga z kluczowych punktów. Udało mu się zakończyć konflikt przed końcem roku. Choć Jelenioborzanie zwyciężyli, ponieśli też wielkie straty. Z uwagi na jego taktykę nazwano tę wojnę Wojną Czarnych Drzew.

Po śmierci Edranga w roku 2654, Admeth został gréfem Jelenioborza, ku przerażeniu dworu imperialnego i innych earlów. Przez kolejny rok na każdym kroku sprzeciwiali się jego władzy, ignorując jego dekrety i wydając sprzeczne rozkazy. W roku 2655 AI Admeth miał dość. Choć nie miał wsparcia większości earlów, był podziwiany przez vailiańskich diuków i przez pospólstwo. Czując się pewnie dzięki temu wsparciu, przesłał fercönyngowi ultimatum żądając mianowania go gréfem-palatynem. Fercönyng wyraził zgodę, nie chąc ryzykować buntu w czasie, kiedy próbował nawiązać nowe kontakty handlowe z Readceras. Admeth zyskał władze nad wszystkimi earlami, ich posiadłościami i tytułami. Jelenioborze przestało być gréframem, a stało się palatynatem. Zmiana ta zmniejszyła stopień władzy fercönynga nad regionem. Dzięki nowo nabyte władzy, Admeth szybko poradził sobie z buntowniczymi earlami. Oprócz tego, zainwestował również wiele czasu i pieniędzy w jelenioborskie porty i szlaki handlowe, dzięki czemu znacząco wzrosły przychody z handlu. Pomogło to earlom, a i fercönyngowi przyniosło dodatkowe zyski finansowe.