Przez następne pięć lat od mianowania na gréfa Jelenioborza, Admeth próbował naprawić stosunku z Glanfatanami oraz zjednoczyć ich wspólne ziemie. Ustanowił prawa zabraniające kupowania nowych niewolników i zezwalające Glanfatanom wykupować z niewoli swoich pobratymców. Nałożył też podatek od posiadania niewolników, żeby w ten sposób zachęcić do zatrudniania do pracy wolnych ludzi. Choć nowe prawa przyjmowano z oporem, to skupienie uwagi fercönynga na sytuacji w Readceras oraz potęga Admetha (wspieranego przez kolonistów) uniemożliwiały earlom przeciwstawienie się nowym pomysłom gréfa.

W dziesiątą rocznicę Wojny Czarnych Drzew, w roku 2662 AI, Admeth całkowicie zniósł niewolnictwo w Jelenioborzu. Z Glanfatanami wynegocjował kilka traktatów, w wyniku czego ustalono termin, w którym miano wprowadzić amnestię dla ostatnich niewolników. Każdy właściciel miał otrzymać ekwiwalent w formie ziemi lub pieniędzy. Jego wielkość była uzależniona od liczby oswobodzonych niewolników. Gdyby któryś z właścicieli nie zastosował się do nowego prawa, niewolników miano uwolnić siłą, a na ich pana nałożyć dotkliwą grzywnę. W zamian za to, Glanfatanie otwarli szlaki handlowe do Jelenioborza i pozwolili obywatelom Jelenioborza zamieszkać w pobliżu świętych ruin. Ale pod żadnym pozorem nowym osadnikom nie wolno było wchodzić na teren samych ruin. W akcie dobrej woli Admeth ostatecznie uwolnił Galvena Regda, mówiąc, że ten wystarczająco już odpokutował za swe czyny.

Fercönyng, widząc, że nie ma już praktycznie żadnej kontroli nad swym własnym palatynatem, obmyślił plan, który miał mu zapewnić ponowne dostawy znalezisk ze starożytnych ruin. Nawiązał więc kontakt z cierpiącymi pod rządami Admetha earlami i nakłonił ich, by wynajęli ludzi do rozkradania ruin. Początkowo robili to po cichu, ale szybko stali się nieuważni i zostali złapani. Naruszenie postanowień traktatowych skutkowało aktami przemocy ze strony Glanfatan, więc Admeth zlecił dochodzenie, mające wskazać winowajcę.

Z pomocą glanfatańskich przywódców, Admeth zdobył dowody wskazujące, ze to fercönyng był mocodawcą szabrowników. To był początek zmierzchu aedyrskiego panowania w Jelenioborzu. Przez następnych siedem lat Admeth i fercönyng stosowali polityczne, gospodarcze i wojskowe sztuczki, żeby przejąć wpływ w regionie. W 2668 AI Admeth ogłosił, że Jelenioborze ma już tego wszystkie dość. Władza fercönynga miała przestać być odtąd uznawana, a Jelenioborze miało się stać niezależnym podmiotem, który sam miał sobą zarządzać. Dało to początek Wielkiemu Buntowi, wojnie, która trwała przez pięć lat.

Wojna zakończyła się uzyskaniem wolności przez Jelenioborze i chociaż Diuk Hadret nie dożył jej końca, to i tak lud Jelenioborza uważał go za założyciela kraju.