Edrang Hadret prowadził, patrząc z dzisiejszej perspektywy, niesamowite życie. Jednakowoż, jego zasługi prawdopodobnie zostałyby zapomniane, gdyby nie konflikt z orlaninem o imieniu Galven Regd.

Mimo, że Edrang stał się wielkim człowiekiem i szanowanym przywódcą, jego wczesne życie było względnie nudne. Urodził się w arystokratycznej rodzinie w Aedyrze i tam też spędził sporą część swego dzieciństwa. Choć był wychowywany z dala od pospolitej ludności, zawsze czuł z nią więź i znany był ze swej serdeczności do wszystkich.

W szkole dawał wyraz swej inteligencji, często dochodząc do prawidłowych wniosków przy użyciu własnych metod dedukcji. Zawsze też zaskakiwał czymś nieoczekiwanym i, chociaż był uważny i z łatwością przyswajał materiał, jego nauczyciele i instruktorzy uważali, że nigdy nie dojdzie do niczego wielkiego.

Gdy był jeszcze nastolatkiem, jego rodzina przeprowadziła się do Jelenioborza jako koloniści. Kiedy dopłynęli do nowego lądu, Edrang wiedział, że znalazł swój prawdziwy dom. Zwiedzał okolicę, poznając ją oraz ich mieszkańców tak dobrze, jak niegdyś poznał rodzinny zamek. Wyrósł na mężczyznę, szanowanego przez wszystkich, którzy go poznali. Przejął hrabstwo, pozostając sprawiedliwym i uwielbianym włodarzem. Pod jego kierownictwem Przyrzecze Baeli kwitło, stając się stabilniejsze i dostatniejsze, niż ktokolwiek mógł przewidzieć. Kiedy nadszedł czas wyboru nowego gréfa, głos ludu był jednomyślny – Edrang Hadret.

Pierwszym zadaniem nowego gréfa zleconym przez fercönynga, była budowa nowego miasta, siedziby władzy w Zatoce Perłowej. Miasto miało być nazwane Nowym Dunrydem i służyć jako stolica nowych kolonii. Wkrótce po objęciu władzy przez Edranga rozpoczęła się Wojna Pękniętego Kamienia. Była ona krótka, brutalna i wystawiła na próbę umiejętności gréfa. Nigdy jeszcze nie napotkał on kogoś tak zorganizowanego i bezwzględnego jak jego przeciwnik, Galven Regd. Z początku taktyka Regda zaskoczyła Edranga. Jednakże gréf, który w młodości lubował się w wyszukiwaniu rozwiązań dla nietypowych problemów, potrafił szybko się dostosować.

Niełatwo jednak było zatrzymać Regda, który rozpoczął kampanię terroru, trwającą dwa lata. Edrang, który wykazywał wiele szacunku dla regdyjskiej waleczności, przestudiował jego taktykę, ucząc się glanfatańskich metod i wynajdując sposoby na powstrzymanie ich ataków. Przekazywał swoim earlom i thaynom polecenia, które ich zaskakiwały, a czasem wręcz doprowadzały do wściekłości, gdyż wydawały się odsłaniać ich ziemię na atak, zagrażając ludności. Edrang rozsiewał kłamstwa i półprawdy o swoich planach, imperialnych wydarzeniach i manewrach wojennych. Co naprawdę się działo – nie wiedział nikt poza gréfem i małą grupką jego zaufanych przyjaciół i doradców. Jego taktyka działała i aedyrskie siły częściej zaskakiwały nieuważnych Glanfatan.

Nie trwało długo, nim siły Edranga były w stanie przewidzieć każdy ruch Regda i odciąć go z każdej strony. Zapytany, jak zdołał pokonać przeciwnika, który przewidywał każdy ruch, Edrang opowiedział „Tak właśnie miał nas przechytrzyć. Nasze ruchu były przejrzyste. Każdy mógł przejrzeć standardową taktykę. Rozciągnij coś wystarczająco, a zdołasz przekłuć dziurę. Skontrowałem nieprzewidywalnego przeciwnika własną nieprzewidywalnością”.

Ponieważ Edrang zdołał zniweczyć plany Regda, konflikt w końcu wygasł. Regd wysłał wiadomość do Edranga, wyrażając swe uznanie dla jego taktyki i manewrów wojennych. Ów polityczny i militarny impas doprowadził do pierwszego traktatu podpisanego przez Glanfatan i aedyrskich kolonistów, którzy z czasem stali się Jelenioborzanami.