W 2652 roku sprawy zaczęły się komplikować. Odkryto, że wiele ruin zostało splądrowanych, a wszystkie ślady prowadziły do Aedyru, co świadczyło o pogwałceniu ustaleń traktatu. Glanfatanie wstrzymywali się z wymierzeniem sprawiedliwości, ale, gdy na jaw wyszły jednoznaczne dowody wskazujące na winowajcę grabieży, ich reakcja była ostra. Regd ponownie przywdział szaty przywódcy i poprowadził swój lud przeciwko Aedyrowi. Tym razem Regdowi przyszło zmierzyć się z synem Edranga Hadreta – Admethem. Admeth odziedziczył zdolności po ojcu, więc zastosował taktykę, które żaden Glanfatanin w życiu by się nie spodziewał. Aby oczyścić pole walki i upewnić się, że nie ma na nim ani jednej kryjówki dla wojska, Admeth podpalił las w pobliżu rzeki Isce Uar, a jego armia zablokowała drogę ucieczki wycofującemu się z pola walki wrogowi. Choć kilku żołnierzom udało się zbiec i uniknąć rzezi, to większość glanfatańskich wojsk zginęła. W ferworze walki pochwycono Regda i przetransportowano go do Nowego Heomar. W wielu kolejnych starciach Admeth stosował tę samą taktykę, co zdezorganizowało glanfatańskie siły i zniechęciło je do walki. Szybko się z nimi rozprawiono i już przed końcem roku Wojna Czarnych Drzew (bo tak ją nazwano) dobiegła końca.

Żeby naprawić relacje między dwiema grupami, Admeth wprowadził nowe prawo ograniczające branie mieszkańców Eir Glanfath do niewoli. Nowe prawo dawało też Glanfatanom możliwość wykupienia ich pobratymców już będących w niewoli. Mimo że perspektywa ponownego wykupywania wolnych do tej pory obywateli nie podobała się Glanfatanom, to przyjęli te prawa jako gest dobrej woli i zaprzestali aktów wrogości względe ludu Admetha. Minęło siedem lat pod panowaniem Admetha. Glanfatanie ponownie poczuli, że na ich ziemie może powrócić prawdziwy pokój. Pokój ten doprowadził do największych w historii negocjacji traktatowych pomiędzy Eir Glanfath a Jelenioborzem. Admeth ustanowił „Traktaty Dziesięcioletnie” (nazwa wzięła się stąd, że od Wojny Czarnych Drzew minęło już dziesięć lat). Ustalono termin, kiedy wszyscy glanfatańscy niewolnicy mieli zostać wypuszczeni na wolność. Mieszkańcy Eir Glanfath z ostrożną nadzieją wyczekiwali na kolejny ruch ze strony Jelenioborza. Nowe traktaty i powszechny pokój napawały obydwa ludy nadzieją, że konflikt stał się już sprawą przeszłości.

W 2665 roku elficka kobieta o imieniu Galven MEdhra, która zajęła miejsce Regda, przyniosła Admethowi wieści. Kilku mieszkańców Jelenioborza przyłapano na wykradaniu znalezisk z jednego z grobowców. Wstępne dochodzenie wykazało, że były to sporadyczne przypadki, a że szybko położono im kres, Medhra nie chciała wybuchu kolejnej wojny. Admeth był wdzięczny za ten gest i natychmiast polecił ustalić, kto był winny owemu procederowi. Medhra dała Admethowi do dyspozycji swoich brishalgwińskich „łowców umysłów” i z ich pomocą znaleziono dowody wskazujące fercönynga. Admeth i Medhra połączyli swoje siły przeciwko aedyrskiemu fercönyngowi i zastosowali wszelkie dostępne środki, które miały uniemożliwić przedostanie się agentów fercönynga na teren ruin.

W 2668 roku AI, kiedy to Admeth odłączył się spod wpływów Aedyru i stworzył Wolny Palatynat Jelenioborza, Glanfatanie stanęli po jego stronie i zaoferowali mu wsparcie wojska. Chociaż wojna bezpośrednio nie dotknęła glanfatańskiego ludu, to po jego stronie również były ofiary. Ostatecznie jelenioborski lud odzyskał wolność, a wspólne cierpienia tylko wzmocniły więź pomiędzy obydwoma ludami. Admeth stał się ukochanym władcą Jelenioborza, popularnym i wielce szanowanym tak przez Jelenioborzan, jak i Glanfatan.