Niestety autorzy powieści nie znają się na rzeczy tak dobrze, jak Drew Karpyshyn. Co prawda potrafią w regularnych odstępach czasu rzucać barwne porównanie sytuacji do jakiegoś elementu uniwersum Mass Effect, jednak mam wrażenie, że na tym kończy się ich obycie z tematem. W książce jest trochę sprzecznych zdarzeń, np. w opisie walki mowa jest o tym, iż ktoś dostał cios, bo tarcze kinetyczne nie chronią przed walką wręcz, by stronę dalej odnotować przyjęcie uderzenia przez aktywującą się osłonę. Rozumiem, że można to wyjaśnić, iż ktoś o zdolnościach zawodowego boksera wyprowadziłby uderzenie z prędkością, która uruchomiłaby barierę kinetyczną, ale brzmi to trochę niespójnie i takie rozwiązanie rodzi się w głowie wyłącznie za sprawą domysłów — co autor miał na myśli? W trakcie czytania uwierają także inne treści niezgodne z zarysowaną przez Karpyshyna wizją uniwersum. Opisy manifestacji biotyki odeszły od subtelnego, z trudem zauważalnego falowania powietrza pod wpływem ciemnej energii, przekształcając się w błękitne fajerwerki stworzone na potrzeby widowiskowości gier. Zdarzają się nawet bzdury, jak wysoka częstotliwość upewniania się bohaterów, czy broń ma załadowany magazynek (chyba że to wina tłumaczki i chodziło o thermal clip, a nie clip) albo głupoty w stylu specjalnych kajdanków blokujących zdolności biotyczne czy broń strzelająca na przemian pociskiem penetrującym i zapalającym (co kłóci się z technologią amunicji w uniwersum). Największym błędem jest wielorasowa grupa inżynierów, którzy służyli na fregacie Warszawa. Każdy fan serii wie, że nazwy fregat Przymierza nawiązują do słynnych bitew, a Warszawa w rzeczywistości była krążownikiem. Ponadto w marynarce Przymierza nie służyli turianie czy asari.